GRECJA: Amanda Tenfjord (Die Together)

[postbg=https://i.servimg.com/u/f51/19/62/66/77/bckgrd10.jpg]

Odbyła się oficjalna premiera utworu:

Trochę mnie zaskoczyła ta Grecja. Spodziewałem się bardzo porządnej, mocnej ballady, brzmiącej nowocześnie, bardzo profesjonalnie zrobionej. Wiele osób oczekiwało czegoś mocnego, chyba wcześniej wyciekło demo i niektórzy już słyszeli, jak może to brzmieć. Widzę też, że po oficjalniej premierze reakcje są nadal bardzo dobre. Włączam i słyszę utwór, w którym dość długo trzeba czekać na jakiś żywszy moment, a gdy ten nadejdzie, brzmi nawet spoko, ale w moim odczuciu bardzo generycznie. Tekstowo może nie tragicznie, ale dosyć sztampowo. Z utworów, które są w top10 lub blisko top10 u bukmacherów, mam przeczucie, że tutaj jest największy potencjał na flopa. Oczywiście mogę się mylić, nie jestem jakąś wyrocznią, ale naprawdę nie widzę tutaj tak dużego potencjału, jak inni. Słucha się okay, ale bez większego szału. Może później u mnie zyska, ale z dzisiejszych premier Grecji słuchałem najwięcej i jakoś mi nie chce podejść.
5/12.

OGROMNY dysonans. Pierwsza część jest aż nazbyt minimalistyczna, siedzę wkurwiony czekając niczym Bolec aż się rozkręci, ale gdy się rozkręci to jest elegancko. Zgodzę się, ta druga część nie jest zbytnio odkrywcza, ale takich dźwięków potrzebuję w maju. Tylko ponadminutowy szept na początku ;/

Mnie się właśnie bardzo podoba ta pierwsza zwrotka. Powoli się rozkręca, aż przechodzimy do refrenu, może nie ma jakiegoś "pierdolnięcia", ale też raczej nie taki był zamysł. Nie ma tu kiczu, podniosłości na miarę "Breathe" czy innej typowo-eurowizyjnej ballady też nie. Tekst jest prosty i łatwy do zapamiętania, ale moim zdaniem ładny i taki szczery, prawdziwy. Słuchając tego mam wrażenie, że coś takiego mogłaby nagrać Lorde albo Aurora. Ja to kupuję, podoba mi się.

Jak będę pisał podręcznik o Eurowizji to ten utwór będzie jednym z przykładów wzorcowej ballady. Wszystko jest tu na swoim miejscu, świetnie to wszystko rośnie. Standardowe trzy części: zwrotka + refren, zwrotka + refren, bridge + refren  Pierwszą minutę mamy bardzo spokojną, w instrumentalu wiele się nie dzieje i piewszy refren jest jakby "wycofany" i bardziej mówiony - ale dzięki temu refreny się  mocno się od siebie różnią (ważne!) i nie wyczerpujemy apetytu na początku piosenki. W drugiej zwrotce fajnie wchodzą bardziej "mistyczne" instrumenty, tempo się zwiększa. Drugi refren soczysty, gdyby nie był podobny do pierwszego to nie miałby tej świeżości, a tu ta kulminacja jest w rytm i nie męczy. Szybkie przejście do bridge'u który moim zdaniem jest najlepszą częścią piosenki - brzmi bardzo radiowo i można to świetnie wykorzystać na scenie. Końcówka z wokalizą, więc u mnie minus, ale liczę że na żywo zabrzmi lepiej.

W wersji studyjnej trochę mi przeszkadza metaliczny dźwięk wokalu i taki dziwny pogłos na początku. Niemniej, z tego co słucham występy na żywo Amandy i nieco lepiej nagrane fragmenty wokalu, bardzo mi się on podoba - zwłaszcza wypowiadane przez nią spółgłośki jak "th". Z tytułem i tekstem też w miarę trafiono, przecukrowana piosenka w obecnej sytuacji mogłaby mieć ciężej. Mistycznie, ciekawie, trochę przypomina mi słuchaną ostatnio namiętnie 1993. 10/12