FRANCJA: Barbara Pravi (Voilà)

1. Ballada jest jak tofu

Nie będę udawał, że mi się nie podobało. Występ który otrzymaliśmy absolutnie mnie wciągnął. Z każdą sekundą działo się coraz więcej; chciałem być zaskakiwany, a moje pragnienia ziszczały się. Końcówka z drżącą kamerą otuliła dodatkowo moje ciało dreszczykiem. Pod tym względem Barbara wie co robi - w balladach najważniejsze są emocje, a te może potęgować odpowiedni występ. O ile sam utwór na sucho trochę mi się przejadł i przestałem dostrzegać w nim coś wielce wyjątkowo, to występ odnowił moje początkowe odczucia - a wiemy jak ważne jak ważne jest pierwsze wrażenie.

Ballady są jak tofu/cukinia/soja, co kto lubi - te produkty bardzo dobrze przewodzą smaki. Jeśli wszystko jest ładnie obudowane, doprawione odpowiednią wokalną posypką, to nawet ze średnio wartościowego fundamentu jakim jest tofu, można wykonać wyśmienitą potrawę. Przynajmniej musi być to jadalne, a czasem nie jest, a czasem też się przesoli.

2. Litania do św. Androfobii

Aro napisał:To jest dosłownie odtworzenie wszystkiego, co kojarzy się z muzyczną kultura Francji i aż zbyt mocne nawiązywanie do klasyków typu Edith Piaf. Nie ma w tym nic jakiegokolwiek nowego, odkrywczego, za to dostaliśmy trzy minuty powielania tych samych schematów jakie już niejednokrotnie słyszeliśmy nie tylko na Eurowizji. Zero jakiejkolwiek inwencji twórczej, zabawy konwencją ani nic, przewidywalne do bólu. I dziwię się zachwytom fandomu, bo to jest mniej więcej to samo co hejtowane z góry na dół Amar Pelos Dois.

Z większością tej opinii trudno się jednak nie zgodzić. Jeśli tego typu utwór tak szybko wpada w gusta osób o, umówmy się, ubogim guście muzycznym (średnio moim zdaniem poniżej średniej całej populacji), to o czymś to musi świadczyć. A fandom jeżeli lubi jakieś ballady, to głównie te mniej skomplikowane, w których wszystko jest wyłożone na tacy. I faktycznie, jest pewien wachlarz cech w balladach, których użycie w zasadzie zero-jedynkowo przekłada się na pozytywne opinie u fanów i tu sytuacja jest podobna. Tyle że te cechy nie powielają się z tym co doceniają jurorzy i widzowie w konkursie.

Pierwszą i podstawową kwestią jest płeć - no wyobraźmy sobie ze "Amar pelos dois", śpiewa taka Barbara, podobnie ubrana i w podobnej scenerii. Byłby szał, no ale aparycja i zachowanie Portugalczyka nie budziła sympatii i opinie fanów były dość skrajne. No właśnie - Sobral budził emocje, a to jest w zasadzie najważniejsze w tego typu piosenkach i w połączeniu z również kontrowersyjną zabawą wokalem i gestykulacją udało się z niezbyt wygórowanej piosenki wyciągnąć 758 punktów. Istotny jest tu też wokal - musi być on maksymalnie kobiecy, bardziej "dziarskie" nie są zbyt tolerowane, ale z drugiej strony na docenienie zasługuje część męskich wokali.

Drugą jest język - zwłaszcza przy francuskim fankom miękną stopy, co np. jest jedną z głównych przyczyn docenienia Gjon's Tearsa w zeszłym roku (toteż współczuję tym osobom, które doceniały Repondez-moi z nieco wyższych pobudek). Ale też języki bałkańskie, skandynawskie, część słowiańskich. Tymczasem w zeszłym roku podobnie oceniane przez fanów i zostały skrajnie różnie ocenione przez jury. Bo tu dochodzi kwestia, którą fani mają kompletnie gdzieś, czyli tekst. Zauważając, że większość Europy może nie znać serbskiego, przekaz jest niezrozumiały, jeśli to nie jest wyraźnie zaznaczone w stagingu. "Voila" faktycznie nieco przełamuje barierę językową - ale raczej większość odbiorców zdaje sobie sprawę, że jest to utwór o tematyce miłosnej, co też nie dodaje utworowi niekonwencjonalności.

O pozostałych cechach nie chce się tu rozwijać, niemniej odpowiedzmy sobie na pytanie - czemu takie aplauzu nie miału takie "Lisboa Jerusalem" Igita, mające znacznie ciekawszą tematykę, czy równie lub bardziej artystyczne "Ciao" od Malo'? Nie wiem, choć się domyślam.

3. Art w pigułkach

Utwór tego typu trudno jednak oceniać w oderwaniu od występu. Bo faktycznie takich utworów pewnie jest w obiegu setki czy tysiące, lecz analizując zwłaszcza stawkę Eurowizji, niełatwo wskazać utwory które kompletnie na niczym się nie wzorują. Ja tu stawiam krytykę bardzo dobrej piosence, ale umówmy się - w selekcjach ostatnio modne mamy takie paszkwile, w których jedyną metodą na nienarażanie się o oskarżenia o plagiat jest wstawienie zamiast refrenu denerwującego bicika, powtarzanie tytułowej frazy, a czasem nawet dźwięków obróbki metalu. Z tej perspektywy prosty, ale kompletny utwór wydaje się być dobrą opcją.

Ja też chciałbym, żeby każdy zażywał art w pigułkach i robił jakościowe, dobrze wyprodukowane i niekonwencjonalne utwory. Zakładam że w tym roku takich utworów trochę będzie - ale czym byłby prawdziwy art, gdyby nie wyróżniał się na tle przeciętności? Zresztą takie utwory Eurowizji nie wygrywają.

Bo pytanie: czy takie "Arcade" Duncana Laurenca nie jest również "powielaniem tych samych schematów jakie już niejednokrotnie słyszeliśmy nie tylko na Eurowizji." Oczywiście że jest. Ja też tam nie dostrzegam jakiejkolwiek inwencji twórczej, zabawy konwencją i uważam że utwór jest przewidywalny. Niemniej większość była zgodna, że jest to dobra piosenka, a trudno jest też wyprodukować taki utwór, który tak szeroko się spodoba.

**

Czuję się więc rozdarty między krytykowaniem Barbary za brak czegoś nowego, stanięciem za Sobralowym "music is feeling", a stwierdzeniem że i prosta piosenka może się podobać. I pewnie w tych trzech kawałkach będę sobie tkwił aż do pewnej majowej soboty.

Moje obecne odczucia związane z tą piosenką porównałbym do picia z gwinta syropu malinowego z Herbapolu - bierzesz pierwszy łyk i doceniasz jakość produkcji, klasyczny i dobrze kojarzący się aromat, intensywność smaków i ładne opakowanie, lecz po pewnym czasie te elementy odchodzą gdzieś na bok i czujesz sam cukier. To jest utwór na jeden kęs, raz potrafi zachwycić, ale teraz nie potrafię tego w ogóle słuchać.