FRANCJA: Slimane (Mon amour)

Myśle ze na pewno Top10, może nawet TOP5/3? Ale nie zwycięstwo. Piosenka bazuje na tekście, który bedzie przez większość niezrozumiany.

Piosenka jest na pewno ładna i chętnie się do niej wraca. Bezpieczny, klasyczny wybór, który powinien dać Francji w miarę godne miejsce. Sama też pewnie będę go trzymała już do końca w miarę wysoko (no, chyba że pozostałe piosenki, które pojadą na eurowizję to będą same hity pokroju Soldi, Zitti e buoni czy Shum). Tylko, że... właściwie mogę tu zacytować samą siebie z zeszłego roku, komentującą piosenkę Francji:

Widać, że po zeszłorocznym (według mnie nieuzasadnionym) fiasku, Francja wróciła do czegoś bezpieczniejszego i o wiele bardziej typowego. Na tle wszystkich piosenek na pewno ta propozycja prezentuje się całkiem dobrze, bioderko chodzi do rytmu, nie ma się do czego doczepić. Tylko, że właśnie no... to taka typowa Francja. Jest beret, jeszcze bagietki brakuje. Chyba mam już zbyt wielkie oczekiwania wobec Eurowizji, niemniej jednak i tak ta piosenka znajdzie się raczej wyżej, niż niżej u mnie w rankingu.

Wystarczy pozmieniać kilka słów - zamiast beretu mamy la mia maglia metallica* i wychodzi mi opis Francji w tym roku. Do 2021 też by pasowało. Pomijając 2022 Francja od kilku lat podąża tym samym nurtem. Czy jest to złe? No w sumie nie. Czy wolałabym zobaczyć Francję w czymś innym? Chętnie (ale może nie koniecznie czymś takim jak w 2022. Nie musimy popadać ze skrajności w skrajność i z totalnej klasyki uciekać w szał pał, dzikie węże. Istnieje coś pomiędzy).

* Inspiracja Mengonim jest aż nazbyt widoczna. Nie znam za bardzo Slimane ani jego twórczości, nie wiem, jak prezentuje się on na scenie, ale nawiązując trochę do tego, co napisał marjuz - Mengoni nie zajął 4. miejsca, bo zaśpiewał balladę i miał świecącą koszulkę (według tego schematu Vasil z 2021 powinien wygrać, bo koszulka dawała po oczach, że ho ho). Marco posiada niesamowitą charyzmę i niepowtarzalną zdolność zaprezentowania się na scenie i sprzedania tego, co śpiewa (nawet jeśli nie rozumie się ani słowa). Widać, że on na scenie zostawia całego siebie, że się spala, że on autentycznie chce nam coś przekazać, że jego serio porusza to, co śpiewa (końcówka występu finałowego). Czy Slimane będzie w stanie dokonać tego samego? (Barbara Pravi w 2021 roku to uczyniła - w jej występie były emocje. La Zarrze natomiast zupełnie się nie udało, zapewne przez staging.) Czy dosięgnie poprzeczki, którą sam wysoko sobie zawiesił? Zobaczymy.

No to co wszyscy. Czyli niby wszystko ładnie pięknie, Mon Amour przyjemnie płynie, kompozycyjnie też jest nieźle, ale autentyczności tu nie stwierdzono. Emocjonalnie wszystko jest tu trochę takie... syntetyczne. A przecież można śpiewać klasyczne francuskie chancon, ale jednocześnie nie zatracić w tym siebie i przełamać gatunek całkiem osobistym tekstem (Pravi joins the chat).

Francja od momentu przejęcia sterów w delegacji przez Alexandrę Redde-Amiel ma wyraźnie chrapkę na zwycięstwo. O ile w preselekcjach w 2021 i 2022 roku wygrywały dość szczere utwory, tak już w wyborach wewnętrznych ewidentnie widać, że zamiast prawdziwości zaczyna górować chęć stworzenia piosenki na miarę zwycięzcy Eurowizji. Problem w tym, że całość wychodzi dość sztucznie, szczególnie w tym roku. Mam nieodparte wrażenie, że Francuzi próbują na Eurowizję przełożyć swoją taktykę z JESC, tylko że realia tych konkursów są inne. Nie można odmówić Mon Amour jakości, ale w takich utworach warstwa emocjonalna, której tu brakuje, jest dla mnie ważna, dlatego mimo że lubię te piosenkę to przekonany do niej w 100% nie będę.

Naprawdę bardzo lubię jego wokal. Świetnie też radzi sobie na żywo. Szkoda, że piosenka sama w sobie nie ma zbyt wielu interesujących elementów. Brakuje mi w niej "tego czegoś", by ją bardziej polubić. Tekst rzeczywiście wygląda na wygenerowany z najpopularniejszych francuskich fraz.

a ja będę tu w opozycji, mam wrażenie, że narzekania są w głównej mierze ze względu na bardzo wczesną premierę, niedzielny widz będzie miał to w a*s.. myśle, że ugra coś u jury, porządna balladka, emocjonalna itd j'ador

[postbg=https://i.servimg.com/u/f51/19/62/66/77/bckgrd10.jpg] FRANCJA // po próbach

Slimane i Mon Amour. Inscenizacja tego występu ma taką samą energię jak oficjalny teledysk, z dużą ilością zbliżeń, w których Slimane dzieli się swoim bólem i zadaje ważne pytania dotyczące miłości. Jego zakres wokalny i prosty akompaniament fortepianu tworzą rodzaj zapierającej dech w piersiach intensywności, a trzeba przyznać że nikt nie wykonuje tego rodzaju chanson d'amour tak jak Francuzi. Występ zaczyna się od Slimane leżącego na podłodze w białym garniturze, który wykonuje pierwszą połowę piosenki na kolanach, wchodząc w interakcję z kamerą w sposób, który przypomina POV naprawdę intensywnej kłótni. Zestawienie tego z pytaniami, które zadaje w tekście, wydaje się naprawdę wciągające, jakbyśmy byli częścią tego pełnego emocji spotkania - być może wstrzymamy oddech na trzy minuty? Na koniec jest fragment, w którym Slimane odchodzi od mikrofonu i śpiewa ostatni refren całkowicie acapella, w chmurze dymu. Widzieliśmy ten element już wcześniej podczas sezonu przedimprezowego, ale na tak dużej arenie tworzy efektowne echo.

Mój zdecydowany faworyt w notowaniach Top 3 i Top 6, niestety w Eurowizji bierze udział jeszcze 31 innych piosenek i notowania "Mon amour" u mnie stopniowo spadały. Czy zmęczenie za sprawą wczesnej premiery ma wpływ na to? Niewykluczone. Nie martw się Slimane, zawsze będę miał ten styczeń (i grudzień, i o dziwo listopad) w pamięci.

18. miejsce, 4/6 wśród automatycznych finalistów