WIELKA BRYTANIA: Olly Alexander (Dizzy)

Reprezentantem Wielkiej Brytanii w konkursie Eurowizji 2024 w Malmo został Olly Alexander, który na eurowizyjnej scenie zaprezentuje utwór Dizzy

notka biograficzna napisał:Olly to brytyjski muzyk i autor tekstów, obecnie związany z synth-popowym zespołem Years &Years. Muzyka założonego w 2010 roku zespółu Years &Years została określona jako połączenie electropopu, R&B i elementów house z lat 90-tych. Alexander jest również aktorem, urodził się w Yorkshire , gdzie zainteresował się występami dość wcześnie. Występował w szkolnych przedstawieniach, a swoją pierwszą piosenkę skomponował w wieku dziesięciu lat. W wieku 16 lat znalazł agenta, który go reprezentował i porzucił szkołę, aby rozpocząć karierę aktorską. W 2008 roku zadebiutował na ekranie w filmie "Summerhill". Rok później po raz pierwszy wystąpił w programie telewizyjnym w dramacie detektywistycznym ITV "Lewis". W kolejnych latach pojawił się w różnych rolach w filmach, takich jak "Enter the Void", "Gulliver's Travels", "Great Expectations" i "Funny Bunny". Był również aktywny na scenie, występując w produkcjach "The Aliens", "Mercury Four" oraz "Peter and Alice". Oprócz tego, że jest wokalistą Years & Years, udziela się również w zespole jako klawiszowiec, pianista i na syntezatorze. Grupa wydała do tej pory dwa albumy studyjne i cztery albumy rozszerzone. Alexander jest orędownikiem praw osób LGBT, był sześciokrotnie nominowany do nagrody Brit Awards.

Aktywizm społeczny:

Poprzez różne wywiady i kampanie charytatywne Alexander promował bezpieczniejszy seks i badania przesiewowe w kierunku HIV, a także inicjatywy przeciwdziałające nękaniu osób LGBT. Otwarcie mówił również o swoich zmaganiach z depresją, samookaleczeniami, zaburzeniami odżywiania i lękiem od 13 roku życia. W 2018 roku Alexander wziął udział w próbie podniesienia świadomości na temat zdrowia psychicznego przez Sport Relief wraz z innymi celebrytami Nadiyą Hussain i Stephenem Fryem. Alexander występujący z Neilem Tennantem z Pet Shop Boys w 2019 roku. Alexander opisuje siebie jako "prawdziwego lewicowca" i powiedział w 2016 roku, że "podkochuje się" w liderze Partii Pracy Jeremym Corbynie. W tym samym miesiącu Alexander wziął udział w kampanii wideo "The Flag We Shouldn't Be Proud Of" z okazji Światowego Dnia Zapobiegania Samobójstwom, trzymając tęczową flagę z wyrwanymi z niej dwoma kolorami i został zacytowany: "To jest flaga, z której nie powinniśmy być dumni. Flaga, która reprezentuje dwie na sześć osób LGBTQ, które ryzykuje samobójstwem". Podczas wojny Izraela z Hamasem Alexander podpisał list stowarzyszenia LGBT Voices4London, w którym oskarżono Izrael o popełnienie apartheidu i ludobójstwa na Palestyńczykach. Rzecznicy izraelskiego rządu i Kampanii Przeciwko Antysemityzmowi (CAA) potępili jego poglądy i poprosili BBC, aby nie pozwoliła mu wystąpić na Konkursie Piosenki Eurowizji 2024; BBC odrzuciło żądania, stwierdzając, że nie jest w stanie tego zrobić z kimś, kto nie jest dziennikarzem.

Cóż można napisać o brytyjskim utworze chyba tylko tyle, że jest ok. nie ziębi nie grzeje, fajny syth-popowe, nieco nostalgiczne wstawki, do tego chwytliwy refren, ale mimo wszystko czegoś brakuje, jakiegoś momentum, co pozwoliłoby tej piosence zostać zapamiętaną. Na pewno UK idzie w dobrym kierunku jeśli chodzi o muzykę na Eurowizji, ale tak jak w przypadku zeszłorocznej propozycji obawiam się nieco o wokal na żywo bo z tym u Alexandra bywa różnie.

może to nie jest szczyt możliwości uk, ale na pewno zmierzają w dobrym kierunku, kawał solidnego popu którym brytole stoją (nie to co wydmuszki szweckie), dobrze wyprodukowany (slava dla dannyego l harle), mimo, że prosty kompozycyjnie to mimo wszystko wkręcajacy się, z uk różnie to bywa ale gorąco liczę na top10, olly najlepszym wokalistą nie jest, natomiast może nadrobić charyzmą i dobrym występem, przeokrutnie liczę na to

I znowu UK walnie jedno z ostatnich miejsc, nikogo ten utwór nie obchodzi, a liczenie że nazwisko cokolwiek zmienia to naiwność. O widzach nawet nie mówię, ale nie kojarzę by Hooverphonic czy The Rasmus zdobyli dobre wyniki u jury . Główny błąd z tym wyborem to zbytnia bliskość do eurowizyjnych trendów - zamiast robić kolejny gejpopik dla fanów warto by było iść pod prąd i wyróżnić się albo jakością (której na ESC brakuje) albo gatunkowo. A i tak później fanki bardziej podniecają się muzą za 2,30 € z supermarketu jak czy więc warto skupić na tych którzy realnie przyznają punkty.

Taka nijaka ta piosenka. Niby fan Eurowizji, marzył o tym, a potem takie coś. Życzę powodzenia mimo to.

[postbg=https://i.servimg.com/u/f51/19/62/66/77/bckgrd10.jpg] WIELKA BRYTANIA // po próbach

Pojawienie się Olly'ego Alexandra przenosi widzów do postapokaliptycznej, dystopijnej czy jak kto woli brudnej szatni siłowni bokserskiej (?) statku kosmicznego pędzącego w kierunku Ziemi przez czarną dziurę w 1985 roku (?) Na scenie znajduje się duży pokój wyłożony brudnymi kafelkami i głowicami prysznicowymi - przypominający piosenkę George'a Michaela "Outside", inspirowaną klimatem oficjalnego teledysku. Czterech męskich tancerzy Olly'ego nosi czerwone stroje bokserskie, a kąty kamery stale się zmieniają, dzięki czemu publiczność ma wrażenie, że pokój wiruje, wspierany przez obracającą się czarną dziurę z grafiką LED na środku. Występ tworzy scenariusz "szatni w kosmosie". Krótko mówiąc, jest to bardzo ambitny i ekscytujący zestaw z efektami specjalnymi, który naprawdę ożywa dopiero na ekranie. Warto też wspomnieć o aranżacji piosenki - są dodatkowe smyczki, a produkcja ostatniego refrenu jest inna. Mnóstwo iskier i fajerwerków na końcu, co daje wrażenie, że scena działa nieprawidłowo, a potem mamy ostatni wielki wybuch.

Pierwsza myśl - drugi rok z rzędu wysyłamy całkiem podobnie do Wielkiej Brytanii, o ile w zeszłym roku skojarzenia nasuwały się same, o tyle w tym obie piosenki łączy po prostu fakt bycia perfidnymi radiówkami. "Dizzy" konkretnie brzmi jak unowocześniony cover bliżej niezidentyfikowanej piosenki z lat 80. I wiecie, obserwuję w fandomie trend krytykowania kawałków, które pasowałyby jak ulał do komercyjnych stacji, sam czasem temu trendowi ulegam, ba, przesłuchując pierwszy raz "Dizzy" właśnie wcale nie zostałem rzucony na kolana. Zaskoczyło za drugim razem, może za trzecim, Olly jednak trafił w czułe strony, być może wiedział, że w liceum miałem okres intensywnej fascynacji brytyjskim synthpopem? Wiedział, że się uśmiechnę na ten fragment mówiony niczym Neil Tennant z Pet Shop Boys? Miał świadomość, że dzwony w refrenie skojarzą mi się z Erasure? A ja bardzo lubię Erasure.

10. miejsce, 2/6 wśród automatycznych finalistów