AUSTRIA: Conchita Wurst (Rise Like a Phoenix)

Fenistilowa Topka Wszechczasów
Miejsce 97

Z Conchitą było bardzo podobnie jak z Salvadorem - choć piosenka i występ były rewelacyjne, to wygrali przede wszystkim swoją osobowością. Przed konkursem nie zwracałem na Conchitę większej uwagi (na tyle na ile da się nie zwracać uwagi na kogoś takiego jak ona ), ale już po pierwszej minucie półfinałowego występu było jasne, że ktoś tu wyrasta na mocnego faworyta.

Bo jest w tym moc, ale jest też prawda. Conchita była zagubiona i słaba, a inni tę słabość wykorzystali, żeby nią pomiatać, żeby jak najmocniej ją zranić. Teraz jednak odnalazła w sobie siłę i narodziła się na nowo. Nie szuka zemsty. Wie, że nie tędy droga. Chce za to, żeby tamci ludzie z przeszłości patrzyli, kim paradoksalnie pomogli jej się stać. Tak, to właśnie oni byli dla niej tym "płomieniem", który co prawda ranił ją każdego dnia, ale także pozwolił w tryumfie narodzić się na nowo. Ech... To jest takie prawdziwe, piękne, inspirujące... Szczególnie dla całej queerowej społeczności skupionej wokół konkursu oraz wszystkich innych uciskanych, bo Conchita tą piosenką potrafi podnieść na duchu, ale także wskazać drogę i dać nadzieję na przyszłość.

A sam występ jest po prostu zjawiskowy. Uwielbiam to, jak kamera powoli najeżdża na zacienioną Conchitę w trakcie pierwszej zwrotki. Potem mamy reveal, ale dalej nie możemy się nudzić, bo Conchita swoją charyzmą trzyma nasze oczy przylepione do ekranu. I już nadchodzi końcówka - ognista demonstracja statecznej potęgi Conchity. Nie muszę też chyba wspominać, że wokalnie nasza gwiazda absolutnie wymiata.

Co do samej piosenki... Jest w bardzo w porządku, taka klasycznie bondowska. Faktem jest, że raczej nieczęsto do niej wracam, a bez tej całej otoczki, tak czysto muzycznie, sporo traci w moich uszach - pewnie przez to trochę niższe miejsce w moim rankingu. Zresztą nie sądziłem nawet, że do tej setki się załapie, bo konkurencja była mocna, ale ostatecznie się udało.