HOLANDIA: Mia Nicolai & Dion Cooper (Burning Daylight)

Bardzo dobrym zwiastunem dla piosenki jest to, gdy przełamuje moje uprzedzenia wobec jej stylistyki/nastroju/gatunku. Pamiętam też, że rok temu pisałem w temacie o "That's Rich", że moje nieosłuchanie ze współczesną muzyką popularną działa z pewność na korzyść Brooke, bo podoba mi się jej utwór, mimo że czuję podświadomie, że to nic przełomowego.

I tak, w tym momencie zaczynam chwalić "Burning Daylight" - podchodząc do pierwszego przesłuchania założyłem, że pewnie nie ma to prawa mi się podobać, ale... wiecie, mam zerowe podstawy muzyczne by opowiadać o niej, zawsze, gdy muszę ocenić jakiś utwór, czuję się jak plemię, które nie posiada w swoim narzeczu liczebników innych niż "jeden" i "wiele", a ma opisać jakieś działanie matematyczne. Dlatego posłużę się teraz jakąś wydumaną metaforą, że holenderska propozycja klika w wyimaginowane (ale też w te prawdziwe!) klawisze tak, że sprawia mi to przyjemność. A o "That's Rich" wspomniałem, bo raczej znów to nic przełomowego.

To na co liczyłem w przypadku tego utworu to jakiś element magii i chemia między wokalistami rodem z legendarnych już duetów 2014, 2015 czy 2015. Tu jest bardziej popowo niż balladowo i czuć unoszący się w powietrzu aromat sztuczności. Choć teoretycznie duet ładnie wygląda w obrazku i wszystko powinno się zgadzać, to utwór wydaje się być trochę za płytki. Radiowy charakter piosenki zabija wszelkie pojawiające się po drodze zalążki jakiegoś sensualizmu, intymności. Docenić można za produkcję, profesjonalizm którego tak brakuje czasem na Eurowizji - i docenią to jurorzy, widzowie nie powinni.