LITWA: Marijonas & Jazzu - Bent valandai grįžkim atgal

Jei galima, dabar pradėsiu be kozirių, su tuščia korta.
Žaidimą žaisim dviese iš visko paskutinį kartą.
Aš dabar paleisiu kryžius, aš turiu piktą ranką.
Aš šiandien pasiryžus smaugt, tave statyt į kampą.
Tai paleisk, nebijok mane skaudint, nes aš skaudint tavęs nebijau.
Tada palausyk kaip nerimas rauda virš mūsų dviejų kai nežinom kur eiti toliau.
Tavo balsas neapykanta lūžta namuose kuriuos mums išrinkai.
Tavo mėtomos vazos sudūžta virš tos jūros kurią mums tada nutapei.
Šitaip dūžta į gabalus viltys ir išnyksta švelnumas kaip dūmai.
Kai nėra jau ką saugoti, yra ką dalintis,
Skyla pusiau šalti gintariniai namai.

Tau ir man reiktų gal viską atsukti atgal,
Palaukti kol pyktis praeis, nes niekas tavęs nepakeis.
Tau ir man reiktų gal bent valandai grįžti atgal,
Palaukti kol pyktis praeis, nes niekad dar niekas daugiau,
Niekas tavęs nepakeis.

Kaip mes iki to priėjom, kaip priaugom?
Vienas kitą žudom ir vėl viens kitą slaugom...
Kada liečiam, mes gydom arba žeidžiam,
Kada siekiam, mes mylim arba žaidžiam.
Aš tave skaudžiai.
Aš tave meiliai.
Aš tave bučiniais.
Aš tave peiliais.
Vienas kito maldaujam nutilt, nes degina šiurpas Taip stipriai kad norisi mirt.

Tau ir man reiktų gal viską atsukti atgal,
Palaukti kol pyktis praeis, nes niekas tavęs nepakeis.
Tau ir man reiktų gal bent valandai grįžti atgal,
Palaukti kol pyktis praeis, nes niekad dar niekas daugiau,
Niekas tavęs nepakeis.

Jeśli to możliwe, zacznę teraz bez atutów, z pustą kartą.
Zagrajmy w tę grę po raz ostatni.
Teraz biegam krzyżami, mam złą rękę.
Dziś jestem zdeterminowany, aby udusić cię w kącie.
Puść to, nie bój się mnie skrzywdzić, bo nie boję się ciebie.
Potem poczujcie się jak lęk przed nami, gdy nie wiemy, gdzie pójść dalej.
Nienawiść do twojego głosu załamuje się w domu, który dla nas wybrałeś.
Twój wazon rzuca się na morze, które nam namalowałeś.
W ten sposób nadzieja rozpada się na kawałki, a czułość znika jak dym.
Gdy nie ma nic do przechowywania, jest coś do podzielenia się,
Półzimne bursztynowe domy rozpadają się.

Ty i ja powinniśmy wszystko przewinąć do tyłu,
Poczekaj, aż gniew minie, bo nic cię nie zmieni.
Ty i ja powinniśmy wrócić przynajmniej na godzinę,
Poczekaj, aż gniew zniknie, bo nigdy więcej nie ma,
Nic cię nie zmieni.

Jak się tam dostaliśmy, jak dorastaliśmy?
Zabijamy się nawzajem i znów się pielęgnujemy ...
Kiedy się dotykamy, leczymy lub ranimy,
Ilekroć dążymy, kochamy lub bawimy się.
Zraniłem cię
Kocham cie
Pocałuję cię
Będę cię nożem.
Błagamy się, aby milczeć, ponieważ płoną tak bardzo, że chcą umrzeć.

Ty i ja powinniśmy wszystko przewinąć do tyłu,
Poczekaj, aż gniew minie, bo nic cię nie zmieni.
Ty i ja powinniśmy wrócić przynajmniej na godzinę,
Poczekaj, aż gniew zniknie, bo nigdy więcej nie ma,
Nic cię nie zmieni.