IZRAEL: Izhar Cohen (Olé, Olé)

Fenistilowa Topka Wszechczasów
Miejsce 1

Nie mam pojęcia jak długo ta piosenka pozostanie u mnie na szczycie ani czy właściwie rzeczywiście na tym szczycie jest - w czołówce panuje ścisk, gust potrafi się lekko zmieniać z dnia na dzień, a dodatkowo jestem przekonany, że podświadomie faworyzowałem przy ocenach starsze piosenki. "Olé, Olé" wyróżnia także to, że nie jest przeze mnie jeszcze w pełni osłuchane i przez to nadal brzmi trochę bardziej świeżo od reszty. Bo tak się składa, że jeszcze kilka miesięcy temu w ogóle nie znałem tej piosenki.

Już od samego początku bije od niej niesamowita energia, wzmocniona dodatkowo przez to co się dzieje na scenie. Uwielbiam ten moment gdy Izhar w podskokach zbiega na scenę. Fantastyczny jest pomysł na tancerzy w kolorowych strojach, którzy przez cały występ podążają za nim w ścisku na tak małej przestrzeni ze swoją niezwykle dynamiczną choreografią.

Melodia również ma w sobie ogrom energii i przez cały czas radośnie sobie płynie, nie zatrzymując się ani na moment. Zaskakująco dobrze pokrywa się to z tekstem, który opowiada po prostu o energicznej piosence łączącej ludzi i wlewającej radość w nasze serca. Ogromnym atutem jest także bezbłędny i przepięknie brzmiący wokal Izhara Cohena, którym na dodatek przyjemnie charczy sobie gardłowo po hebrajsku.

Jedynym minusem, który widzę w tym występie, jest pani w turkusowej sukience, która okropnie fałszuje w chórkach pierwszego refrenu, a na dodatek jej mikrofon jest z jakiegoś powodu nastawiony stanowczo za głośno. Tyle że w trakcie drugiej zwotki mikrofon jej się przypadkowo odpina w tańcu i dzięki temu reszta występu jest już niezakłócona jej wyciem. To taki ciekawy porządek zdarzeń, że nie jestem w stanie patrzeć na to wszystko negatywnie. Dzięki temu ten występ stał się dla mnie czymś więcej: piękną opowieścią, w której najpierw czekam na katastrofę, by ostatecznie dzięki przypadkowi wszystko dobrze się skończyło.