AUSTRALIA: Kate Miller-Heidke (Zero Gravity)

Wygrana Kate bardzo mi odpowiada i choć "Zero Gravity" pewnie nie utrzyma się w mojej czołówce zbyt długo, to na razie wskakuje u mnie na drugie miejsce. Bardzo mnie cieszy, że Australia w końcu wyszła ze swojej strefy komfortu - wysyła coś, co jest wręcz ZBYT charakterystyczne. Ciekawe jaki będzie z tego wynik w maju. Choć piosenka momentami potrafi zabrzmieć nieco chaotycznie, to jednak w moim odczuciu broni się jako całość. Refren bardzo łatwo wchodzi do głowy (czy tego chcesz czy nie ), a nagła zmiana wydźwięku w ostatniej minucie jest świetnym rozładowaniem budowanego klimatu. Prezentacja sceniczna jest ogółem dość kiczowata, ale pomysł z panią na tyczce jest świetny i robi wrażenie.

Wtrącę najpierw swoje trzy grosze co do Electric Fields. Szkoda, wielka szkoda. Piosenka nowoczesna, etniczna, występ prosty, ale ciekawy. Z pewnością wokalista zostałby zapamiętany, zdaje się, że to chyba prawdziwy Aborygenin (albo ma wśród nich przodków). Nie mogę przeboleć, że nie zobaczymy zdjęcia tej chustki w eurowizyjnych ujęciach :(

Zero Gravity... Ten występ - dziwny, za dużo się dzieje. I to połączenie Samoljowej ze Statuą Wolności.... Czekam na memy.
Sama piosenka nie powiem, zaczęła mi się wkręcać. Nie liczyłbym, że zostanie w semi, bo nie ma do tego podstaw. Jakby uprościć występ, usunąć dziwactwa, to kibicowałbym Australii w tym roku.

Electric Fields i tyle w temacie.
Zeeeeroooo poooointsss from me

Nikogo to nie zaskoczy ale i rowniez wg mnie australia prze ekhm bimbala. Electric fields jest swieze, chwytliwe i nawet nawiazujace do kultury aborygenow!!!! Slucham tej piosenki dla przyjemnosci. Zero gravity natomiast to eurosyf ktory juz w innych odslonach widzielismy w konkursie wiele razy
Nie jest to wynik mojej ftustracji bo nie wygral moj faworyt, ale serio ta piosenka zasluguje na 0 pkt

Ps Skoro juz kolejny rok australia wysyla taki sredniaczek to moze wywalmy ja z konkursu XDD nie potrzebujemy jyz jej

Masakra. Jak można było wybrać coś tak kiczowatego.
Jak z tak ciężkiego tematu jak depresja można zrobić taki syf.

Preselekcje szału nie robiły ale przynajmniej do On my way można było potupać i się pobujać. Fajny eurowizyjny kawałek pod publiczność
Australia szybko zrezygnuje z preselekcji

Po raz pierwszy usłyszałam tę piosenkę w wersji studyjnej po ogłoszeniu wyników i wydała mi się dość specyficzna. Potem obejrzałam występ na żywo... Boże, czego tam nie ma, hostia święta na szczycie Mt. Samojłowa, jakieś cuda na kiju, dziwię się, że ten ktoś kiwający się z tyłu nie puścił pawia pod koniec (ale pewnie był o pustym żołądku). Śmiałam się przez bite dwie minuty bez przerwy. Sam utwór to dość dziwny misz-masz i to dość niestrawny. Ale ostatecznie daję 3 punkty, bo jak zamknę oczy to nawet jestem w stanie tego słuchać.

Mnie się podoba utwór (może nie licząc ostatniej minuty) ale faktycznie jak nic nie zrobią z tym występem na żywo to płakać nie będę. Piosenka przynajmniej jest w pewnie sposób inna od reszta i tym może się wybić.

Zawsze oceniam wersje studyjne więc 7/12 i po cichu liczę że zmienią ten występ. I STRÓJ

O cie... ten występ robi robotę, dlatego to zapewne wygrało, nie jestem tego w stanie ocenić na poważnie bo mam z tego ubaw i podchodzi mi to bardziej pod joke entry niż normalną muzykę xD osobiście dołożyłbym skaczące kangury po scenie i byłoby odwalone perfekcyjnie.

To jest jakas karykatura utworu a ten wystep to jeszcze wieksza masakra, zycze flopa w semi, elektryczne pola powinny wygrac

Jest to utwór z gatunku "posłucham 1 minutę i wyłączam". Dla mnie jest on podróbą Eliny z Estonii. 2/10

Są momenty w tej piosence, które lubię, ale są też takie, które są wręcz odpychające. Wizualnie też kiepściutko. Australia u mnie gdzieś na dole rankingu.

Fenistilowa Topka Wszechczasów
Miejsce 23

Ohoho... akurat o tej piosence i występie można powiedzieć bardzo dużo. Chyba znajdę się w większości jeśli powiem, że słysząc ją po raz pierwszy nie byłem pod zbyt dużym wrażeniem. Ot jakaś operowa Elinka wannabe - nie dość że popłuczyny, to jeszcze z dużo mniej spójnym muzycznie utworem. Chociaż przyznam, że to połączenie opery z elektroniką jest na swój sposób dość interesujące. Z tego co pamiętam wystarczyło to, by wyróżnić się ze stawki australijskich preselekcji i znaleźć się w moim top 3, ale do zachwytów na pewno było mi daleko.

Wtedy przyszedł czas występu na żywo w preselekcjach i nagle wszystkim gały wywaliło na wierzch. Cóż za szopka tam się zadziała! Nie dość, że Kate przerobiła się na coś w rodzaju Statuy Wolności, to jeszcze załatwiła sobie panią na kiju, która dramatycznie za nią dynda przez cały występ. Od razu mnie to kupiło - w dzisiejszych czasach na Eurowizji już nie tak łatwo wymyślić jakiś zupełnie nowy motyw swojej prezentacji scenicznej. Kate oczywiście pokazała także, że jest w stanie ten niełatwy utwór udźwignąć wokalnie. Z niecierpliwością czekałem na maj i modliłem się, żeby koncepcja występu nie zaginęła gdzieś po drodze na rzecz czegoś nudniejszego.

To, co się potem wydarzyło, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Nie dość, że pani z kijem została pomnożona razy dwa, to jeszcze sama Kate postanowiła tego kija przywdziać i połączyć operowanie nim z jednoczesnym śpiewaniem. Wow! Szacun dla niej! Do tego doszła jeszcze kosmiczna otoczka, która w kontekście tytułowego braku grawitacji wyjątkowo tutaj pasuje oraz została użyta w połączeniu z kijami w bardzo przemyślany sposób. Zaczynamy od zbliżenia na Kate - niby nic specjalnego się nie dzieje. Potem w pierwszym refrenie panie zaczynają się delikatnie kiwać w przepięknej fioletowo-granatowej scenerii tuż nad powierzchnią Ziemi (dogodnie tuszującej obecność kijów). Następnie kiwania jest coraz więcej i więcej, aż w końcu w kulminacyjnym momencie Kate dosłownie odlatuje w kosmos. To połączenie ujęć i wizualizacji w iście genialny sposób sprawia, że takie właśnie odnosimy wrażenie, choć Kate w sumie tylko trochę mocniej się wtedy przechyla do przodu. Gdy zaś jest już po wszystkim i największe emocje już wystąpiły, to sekret sztuczki z kijami zostaje z wyczuciem ujawniony widzowi. To jest występ na szóstkę z plusem, z pewnością jeden z moich ulubionych w historii.

To wszystko staje się jeszcze cudowniejsze, gdy weźmie się pod uwagę temat utworu, którym jest wychodzenie z depresji. Już w występie preselekcyjnym symbolika była wyraźna, bo ubrana na czarno pani na kiju (depresja) czaiła się tam za plecami Kate i stale ją zaczepiała, uwierając i nie dając o sobie zapomnieć. Występ eurowizyjny trochę to pozmieniał i choć poboczne panie na kijach już nie pełnią takiej roli jak poprzednio, to za to Kate ma dzięki kijowi okazję, by w kluczowym momencie pokazać jaką lekkość czuje po wyjściu z tej choroby i dosłownie odlecieć w kosmos.